yalnızlık

        Bugün ilk kez kendimi sensiz hissettim.Öyle yalnız öyle çaresizdim ki tıp kı uyandığında annesini göremeyen bebek gibiydim.Nereye gideceğimi ne yapacağımı bilemedim.Sen ilk kez benden o kadar uzaktaydın ki ilk kez sana bu kadar kırıldım.Laflarında ilk kez biz yoktu;"BEN" vardı.Ya "biz"e noldu? "Biz" olabilmek adına yapılanlara noldu? yoksa biz hiçbi zaman "biz" olamadık ta ben mi öyle sandım.Benden kilometrelerce uzaktayken bile bu kadar uzak değildin aksine bana o denli yakındın ki hiç yalnız olduğumu hissetmedim öyle içimdeydinki.Öylesine bendin ki.Şimdi ise bana sadece 20 dk mesafedeyken o kadar uzaktasın ki.Ben çok yalnızım sanki ruhum çekilmiş gibi hissediyorum.Benim bir ruhum yok artık.O seninle birlikte gidiyor bir bilinmeze.Eskiden senin benden kat be kat sevdiğini düşünürken hattaa zaman zaman bu sevginin altında ezilirken şimdi tam tersini düşünür oldum.Eskiden benim üzerime nasıl titrerdin.Sesin bile farklı çıkardı.Şimdi bana sesini yükseltmek bile çok kolay oldu.Konuşucak hiçbişeyimiz yok öyleyse konuşmayalım.senin söyleyemediğin şey bu.eskiden yapılan o hararetli sohbetlerimizi özledim..sadece 4gün birlikte olduğun insanla paylaşılabileceğinden çok daha fazlasını paylaştığımız günleri.Herşeyi konuşabildiğimiz..tüm imkansızlıklarına rağmen birbirimize süprizler yaptığımız günleri.Aşk kokan günlerimizi istiyorum.Çok mu zor o günlere dönmek yoksa artık konuşçak şeylerimiz olduğunda mı konuşabilicez.yoksa bunların hepsi bir sınav mı bi gün balkonumuzda rakımızı içerken bu günleri gülerek anıcak mıyız acaba..??