31 Aralık 2010 Cuma

merry christmas..(:






               Bugün 31 Aralık 2010..Bugün bu yılın son günü ve ben her yıl yaptığım gibi geçen 365 günün muhasebesini yapıyorum.Her sene çeşitli temennilerle kendinize sevdiklerinize verdiğiniz sözlerle başlar.Peki bu sözlerin ne kadarını gerçekleştiriyoruz.Aslında esas önemli nokta da bu.Daha iyi bir iş,daha çok para,daha çok başarı,daha yakışıklı sevgili,daha zengin?,sevgilim yeni yılda daha romantik olsun..:/ yada bir sevgilim olsun,evlenip çoluk çocuğa karışayım,daha iyi bir insan olucam söz evli erkeklere asılmıcam:/ otobüste engellilere yer vericem..bıla bılaa bıla..Her sene aynı şey aslında insan en kolay kendine ihanet edebiliyor.Nedense mevcut durumumuzun başına "daha.." ekleyerek dilek tutuyoruz.İnsanoğlu her daim tatminsiz.Bu yıl bir sevgili ister bir sonraki yıl o sevgilinin "daha romantik" olmasını,"daha özverili","daha fedakar","daha dürüst"..bu liste uzar gider.Peki biz neden elimizdekiyle yetinmiyoruz ki..
          Önce kötü şeylerden başlıcam.2010 benden dedemi aldı,sevdiğim bir işim vardı artık yok,babam kötü bir hastalık geçirdi hala tam olarak iyileşmiş değil,insanların ne kadar kötü kalpli olabileceğini öğretti bana en acı şekilde,öğrenmenin sonu yok ve hayat bunu en acı şekilde yapar.
          Şimdi iyi şeyler;babamın sağlığı daha iyi durumda,okulumu bitirdim,kaybettiğim kötü dostlukların yerine iyi dostluklar kurdum,hayatıma hangi kulvarda devam edeceğime karar verdim,dostlarımla güzel şeyler paylaştım,kariyerimde varmak istediğim yere karar verip kendime iki tane idol belirledim onlar artık yolumu aydınlatan kutup yıldızlarım( Hacı Bektaş Önal ve Deniz Çakan) ve en önemlisini en sona sakladım.Sevgilim,dostum,hayat arkadaşım Onurumu bana verdi 2010.
           2010 benim için her yıl olduğu gibi mücadeleyle geçti ama bu sefer mücadelem tek bir cephede değildi.Bir çok cephede savaştım.Çoğu zaman kendimi unuturcasına ama asla vazgeçmeden savaştım.En çıkmaz sokakta bile umut etmenin ne kadar önemli olduğunu öğrendim.En önemlisi bir şeyi çok istersen elde etmemen için hiçbir sebep yokmuş.
           Evren yorumlama yapmaz o net olmanızı ister.Fotoğrafı çekersin ve yollarsın bu kadar basit.Beş yıl sonra nerede olacağını saçının rengine kadar tasarlamalısın ki evren bunu doğru algılasın.Hediyen umduğun gibi çıkmadığında evreni suçlamamalısın çünkü evren netlik ister yorumlama yapmaz.Belkide hayatımı değiştiren bu felsefe oldu.Artık kurduğum hayaller daha net ve inansanızda inanmasanızda işe yarıyor.
          İşte böyle iyisiyle kötüsüyle gözyaşlarıyla dolu bir yıl geçti.Geriye dönüp baktığımda genel olarak güzel bir yıl geçirdiğimi görüyorum çünkü ağladığımdan daha fazla güldüm.Gülerken yanaklarım acıdı,ağlarkense gözlerimin yandığını hissettim,mutluyken en zirvedeydim,mutsuzken en dipte.
         Hayatta mutluluğa giden yolun kumar masasından geçtiğini öğrendim. Bir kumar oynarsın herşeyini koyarsın ortaya kaybedecek hiçbirşeyin kalmaz ya kazanırsın ya da kaybedersin..Ben elimde avucumda ne varsa ortaya koydum hayatta kaybedecek hiçbirşeyim yoktu.Ona tüm kalbimi açtım.Ve o masadan kalkerken ben kazanandım.
          Bazen soğuk olur,yağmur,kar,fırtına eksik olmaz hayatınızdan güneşi görmek istersiniz ama bir türlü görünmez sizde ozaman kendi güneşinizi kendiniz çizersiniz.Çizdiğiniz yalancı güneşle ısıtmaya çalışırsınız yüreklerinizi taa ki gerçek güneş doğana kadar.Onun sabrı,soğukkkanlılığı,özverisi ve en önemlisi büyük sevgisi olmasaydı bugün bu noktada olur muyduk? Hiç sanmıyorum.Aslında bu kelimeler mutluluk için gerekli anahtarlar."SEVGİ,ÖZVERİ,SADAKAT,GÜVEN,SABIR.." 
         Ona o kadar çok şeyi borçluyum ki..Bana hissettirdiği duyguların yanı sıra yarattığı farkındalık,yaşadığım huzur anlatılamaz tarif edilemez bir duygu.Ona sorsanız hiçbişey yapmamıştır ama farkında olmadan yaptıkları bile hayatımı daha anlamlı kılmaya yetiyor.Konuşmadan,planlamadan,sormadan,sorgulamadan sadece ama sadece yaşayıp anın tadını birlikte çıkarmak benim için paha biçilemez.
        2011 yaşadığım bu güzelliği katlayarak bana versin ve belkide en önemli dileğim..Ailem,sevdiğim adam ve dostlarım için daha güzel daha temiz bir dünya istiyorum.Yapmak istediğim şeyleri yapabilme,değiştirebilme şansımızın olduğu şeyleri değiştirebilme şansı versin.

      
         

28 Aralık 2010 Salı

monte kristo'ya özel!!

Küçük şeyler bizi anlamlı kılan derdi bir yazar..Doğru bizi biz yapan böyle küçük şeyler işte..Onu tanıdıkça hayatıma kattığı her güzel parçada  yaşamım daha bir anlam kazanıyor.Sormadan,sorgulamadan,sıkmadan,yormadan yaşadığımız bu hayat acı,tatlı hayatın tüm renkleri gibi hepsinden bir parça var.Aslında dedim ya bizi biz yapan bunlar.
        Onu tanımlayabilmem için kelimelere ihtiyacım yok,ona olan sevgimi anlatmak için herhangi bir araca,sevgisini kanıtlamaya ihtiyacı yok,nerede olduğunu bilmeme,hesap vermeye mecbur değilim,bişeyleri ispatlamaya,kimsenin onayına ihtiyaç duymadan yaşadığımız bu hayat bizim.Bu güzelliği biz kendimiz yarattık.Herşeyin bir bedeli vardı hayatta biz bu bedeli baştan ödemeye rağzı olduk.Herşeyi göze alıp çıktık yola ve o yola çıkarken ne yağmur ne kar ne fırtına ne dayanılmaz sıcaklar engel olamadı elini bırakmaya.Her rüzgarda daha sıkı sarıldım ellerine.Karşımıza çıkar her engeli el ele aştık biz.Ve artık en büyük engelimizi aşmamıza çok az bir süre kala ona sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumun daha bir farkında varıyorum.
        Onun kadar özel ve güzel bir insanla hayatımı birleştirdim.Biliyorum bundan sonra hayatımızın hiçbir dönemi güllük gülistanlık geçmicek hatta bugünleri aratıcak şeyler yaşıcaz.Ama ben tuttuğum elini asla bırakmayacağım. Her an hayatımda olduğun için Tanrı'ya şükredicem."Hayat Arkadaşım" kavramını gerçek anlamıyla bana yaşattığın için teşekkür ederim.


            "SENSİZ OLMAZ SENSİZLİK ANLATILMAZ HEP EKSİK DİYORUM YA O BİLE AZ..!!"


Ne sen leylasın ne de ben mecnun.Ne sen yorgunsun ne de ben yorgun.Hüzünlü bir akşam içmişiz,sarhoşuz hepsi bu..


         Koca bir günü daha münasip bi tarafımı büyüterek geçirdikten sonra her akşam yaptığım gibi annemle babam yattıktan sonra oturup uzun uzun "bugün ne yaptım?" gibi saçma bir soruyu kendime sormak.Hakikaten ne yaptım ben bugün? Bir evlat olarak,bir sevgili olarak,bir işsiz olarak,bir arkadaş bir dost olarak ne yaptım..?? 
        Bugün işi iyice yüzsüzlüğe vurarak insan kaynakları danışmanlık firmalarından bikaçını arayıpp nolur beni işe alın vallaa para filan istemem diye yalvardım.Konuşmalar böyle geçmedi tabiikide ama varılan nokta aynı.Bazıları hiç umursamadı bazılarıysa çok mutlu oldu.Verdikleri mail adresine özgeçmişimle birlikte yıkayıp yağlayıcı bir yazı yazıp yolladım e-postayı.En kısa zamanda cevap gelmesini temenni ediyorum.
          Belki de bu yaptığım bugün için pek bi anlam ifade etmiyor ama belki de bundan 1 ay sonra bunu yaptığım için kendimi tebrik edicem.Zaman zaman kendimi koşu bandında gibi hissediyorum koşuyorum koşuyorum ama bir türlü gitmek istediğim yere varamıyorum.Böyle zamanlarda asla varamayacağıma dair bir hisse kapılıyorum.Aslında yanlış bir düşünce ve bunu farkettiğim zaman hep Mazhar Alanson'un "Benim hala umudum var.." şarkısı dilime dolanır.Evet benim hala umudum var isyan etsem de istediğim kadar..piyasanın haline,İzmir'de var gibi görünen sanayiye,yıllar sonra ilk kez bomboş oturmaya,ödenemeyen faturalara,şaka gibi gelen maaş zamlarına ve tam tersine alabildiğine bir hızla gelen enflasyona rağmen..babamın kaçınılmaz sona yaklaştığı her yeni güne inat benim hala umudum var.
       Ananem geçtiğimiz haftalarda hastanelik oldu bikaç gün bizde kalmak zorunda kaldı.Ben de tüm sinirimi bir kutuya koyarak ona baktım.(Ben bu repliği bir filmden çaldım ama hangisinden neyse..) Şimdi evinde durumu gayet iyi fakat benim tüm iyi niyetlerimi sanki beraberinde götürdü.Daha kendime ancak gelebiliyorum.Bu aralar evin hali rehabilitasyon merkezinden farksız hastalanan bizde alıyor soluğu.Sağlam kalan tek insan evladı olarak onlara bakıyorum.Acaba insan kaynakları kariyerimi başlamadan bitirip hemşire filan mı olsam..
       Günler böyle geçerken arada Bektaş Hocanın bizi dahil ettiği yeni projemiz biraz olsun hayatıma renk katmaya başladı.Bu seferki oyun alanımız Vodafone Bireysel.Çok eğlenceli insanlara performans değerleme yaptık.Grubumuzun çok mükemmel olduğunu söyleyemem.Eski gurubumu özellikle de grup liderimi aramıyorum dersem yalan olur.Ben projelerle ve teşekkür mektuplarıyla donatırken cv mi iyi kötü demeden başvurduğum işlerden otomatik mesajlar gelmeye devam etmekte."Şirketimize göstermiş olduğunuz ilgiye teşekkür ederiz size uygun pozüsyon olduğu takdirde sizinle iletişime geçilecektir...A A.Ş insan kaynakları ekibi.." Benden iyi eleman bulabilecekler sanki hıhh..
      Şu an yapmak istediğim ve belkide beni güçlü tutabilen hayalim.Monteyle bi an aklımıza esmiş yola çıkmışız.Üç beş kıyafet var yanımızda.Bizi biz olmaktan çıkartan herşeyi burda bırakıp düşüvermişiz yollara.Haritaya baka baka gidiyoruz yollarda.Derken bir balıkçı lokantası görüp durmuşuz.Dışardan bakınca pek bişeye benzemiyor aslında daha çok terkedilmiş gibi.İçerde tahta masa ve sandalyeler var.Lokantanın sahibi bizi evimizde gibi hissettirmek istiyor başarılı da oluyor.Mezeler birer birer masayı donatıyor.Ardından balığımız ve çay bardağında rakımız.Fonda eski 45'likler..Derken başımızı sokucak bi yer buluyoruz ve sabah gene yollardayız..Yol nereye biz oraya.
      Yukardaki hayalimii Monte'ye anlatınca pek beğendi.Canım benim..:)) Küçük şeyler bizi anlamlı kılan derdi bir yazar..Doğru bizi biz yapan böyle küçük şeyler işte..Onu tanıdıkça hayatıma kattığı her güzel parçada  yaşamım daha bir anlam kazanıyor.Sormadan,sorgulamadan,sıkmadan,yormadan yaşadığımız bu hayat acı,tatlı hayatın tüm renkleri gibi hepsinden bir parça var.Aslında dedim ya bizi biz yapan bunlar.
        Onu tanımlayabilmem için kelimelere ihtiyacım yok,ona olan sevgimi anlatmak için herhangi bir araca,sevgisini kanıtlamaya ihtiyacı yok,nerede olduğunu bilmeme,hesap vermeye mecbur değilim,bişeyleri ispatlamaya,kimsenin onayına ihtiyaç duymadan yaşadığımız bu hayat bizim.Bu güzelliği biz kendimiz yarattık.Herşeyin bir bedeli vardı hayatta biz bu bedeli baştan ödemeye rağzı olduk.Herşeyi göze alıp çıktık yola ve o yola çıkarken ne yağmur ne kar ne fırtına ne dayanılmaz sıcaklar engel olamadı elini bırakmaya.Her rüzgarda daha sıkı sarıldım ellerine.Karşımıza çıkar her engeli el ele aştık biz.Ve artık en büyük engelimizi aşmamıza çok az bir süre kala ona sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumun daha bir farkında varıyorum.
        Onun kadar özel ve güzel bir insanla hayatımı birleştirdim.Biliyorum bundan sonra hayatımızın hiçbir dönemi güllük gülistanlık geçmicek hatta bugünleri aratıcak şeyler yaşıcaz.Ama ben tuttuğum elini asla bırakmayacağım. Her an hayatımda olduğun için Tanrı'ya şükredicem."Hayat Arkadaşım" kavramını gerçek anlamıyla bana yaşattığın için teşekkür ederim.


            "SENSİZ OLMAZ SENSİZLİK ANLATILMAZ HEP EKSİK DİYORUM YA O BİLE AZ..!!"